Oppenheim Architecture, së bashku me studion shqiptare Atelier 4, zbuluan projektin e një kampusi të tretë për Kolegjin Evropian në Tiranë.
E themeluar me iniciativën e Kongresit të Hagës, shkolla fillimisht u hap në Bruges, Belgjikë, përpara se të zgjerohej në Natolin, Poloni, në 1992 si një mënyrë për të mbështetur vendin dhe rajonin pas rënies së komunizmit. Ndërkohë që dy kampuset e mëparshme ishin vendosur brenda strukturave historike, propozimi i ri i kampusit të Tiranës është i pari që është projektuar posaçërisht për kolegjin.
Pas një kërkimi të kujdesshëm në historinë, kulturën dhe qendrën emblematike të studentëve të Tiranës, ekipi i Oppenheim Architecture pranoi se përtej materialeve, ngjyrave dhe teksturave të qytetit, jeta sociale është tepër e rëndësishme në strukturën e tij urbane. Katet përdhese dhe të para janë pothuajse ekskluzivisht të zëna nga dyqanet, restorantet dhe hapësirat sociale, duke vepruar si zgjerime urbane.
Të frymëzuar nga historia e protestës së studentëve kundër pushtetit komunist, arkitektët e përfytyruan kampusin e Tiranës si më shumë se një vend thjesht për studentët dhe delegatët e BE-së. Do të bëhej një qendër për shkëmbimin social, kulturor dhe diplomatik midis kampusit dhe publikut.
Duke reflektuar vlerat demokratike të BE-së, kampusi është i organizuar me ndërtesa të veçanta të dedikuara për programe specifike. Në ndërtesën në hyrje janë të pranishme funksione publike si një qendër informacioni, muze, bibliotekë dhe hapësirë për evente.
Në lindje, ngjitur me një park sportiv, ndërtesa e universitetit përmban klasa, zyra dhe salla leksionesh, ndërsa një ndërtesë diplomatike në jug të kampusit përfshin një kafene, dhoma takimi dhe apartamente për diplomatët vizitues. Çatitë funksionojnë si hapësira sociale, ndërsa lozhat në çdo kat shërbejnë si lidhje vizuale midis ndërtesave, duke nxitur një ndjenjë uniteti.
Të gjitha ndërtesat janë të përqendruara përreth një ndërtese gjysmësferike prej betoni, që të kujton bunkerët historikë të Shqipërisë, e projektuar për leksione dhe shfaqje. Çatitë funksionojnë si hapësira sociale, ndërsa hapësirat në çdo kat shërbejnë si lidhje vizuale midis ndërtesave, duke nxitur një ndjenjë uniteti.
Ndërkohë, zgjedhja e materialeve, ngjyrave dhe teksturave ndikohet nga peizazhi arkitektonik i Tiranës, historia shqiptare dhe ideologjitë e BE-së të Kolegjit Evropian. Si rezultat, ndërtesat dhe tarracat janë ndërtuar nga betoni me teksturë dhe me pigment të kuq të errët.
