Ekspozita e 60-të Ndërkombëtare e Artit, e titulluar Stranieri Ovunque, do të hapet për publikun nga e shtuna më 20 prill deri të dielën më 24 nëntor 2024, në Giardini dhe Arsenale. Do të kurohet nga Adriano Pedrosa dhe do të organizohet nga La Biennale di Venezia.
“Artistët gjithmonë kanë udhëtuar dhe lëvizur nëpër qytete, vende dhe kontinente. Me rastin e Biennale Arte 2024 do të flasim për artistë që janë vetë të huaj, emigrantë, të diasporës, dhe refugjatë”.
Që nga viti 2021, La Biennale di Venezia nisi një plan për të rishqyrtuar të gjitha aktivitetet e saj në bazën e parimeve të njohura dhe të konsoliduara të qëndrueshmërisë mjedisore. Për vitin 2024, qëllimi është vazhdimi i arritjes së certifikimit të “neutralitetit të karbonit“.
Le të shikojmë se si Shqipëria dhe Kosova do të përfaqësohen në këtë event.
Love as a glass of water (Iva Lulashi)
Në projektin e saj të ekspozitës, piktorja shqiptare Iva Lulashi evokon “teorinë e gotës së ujit”, që daton në periudhën para-revolucionare ruse dhe e lidhur me mendimtaren feministe Alexandra Kollontai (1872–1952).
Teoria bazohet në idenë e një revolucioni seksual, në të cilin impulset perceptohen si nevojë për t’u kënaqur me pakujdesinë me të cilën pihet një gotë ujë. Dashuria, seksi dhe dëshira mund të gëzojnë ose prishin jetën tonë. Vepra e Iva Lulashit sillet rreth këtyre subjekteve universale revolucionare të përjetshme, të afta për të kapërcyer dallimet dhe për të kapërcyer kufijtë, jo vetëm ato gjeografike.
Imazhet e pikturave të saj janë marrë nga fotografi filmike dhe video, ato sugjerojnë situata të lidhura me aktin erotik dhe janë të populluara kryesisht nga trupa femrash. Stili i saj ndërthur traditën piktoreske shqiptare me atë italiane dhe veneciane.
The Echoing Silences of Metal and Skin (Doruntina Kastrati)
Instalacioni skulpturor The Echoing Silences of Metal and Skin trajton punën e feminizuar dhe pabarazinë në vendin e punës. Duke trajtuar deindustrializimin e ekonomisë dhe çrregullimin e tregut të punës, artistja kosovare Doruntina Kastrati ndeshet me format e punësimit të pasigurt në industritë e lehta pas Luftës së Kosovës 1999.
Projekti i Kastratit tregon për përvojat e dymbëdhjetë femrave punëtore të një fabrike të ëmbëlsirave turke në Prizren, qytet ku vetë artistja ka lindur. Pjesërisht për shkak se punonjësit e fabrikës e kryejnë punën e tyre nga një pozicion në këmbë, gati një e treta e tyre i nënshtrohen operacioneve të gjurit.
Shufrat metalike të integruara në gjunjë janë gjurmë të orëve të gjata të grave që punojnë me paga të ulëta. Instalacioni i Kastratit përbëhet nga skulptura metalike të modeluara sipas lëvozhgave të arrave të ndryshme, të cilat përdoren si përbërës në ëmbëlsirat turke.
