Një studim i publikuar në IEEE Open Journal of Engineering in Medicine and Biology zbulon se mikrograviteti në hapësirë ndikon ndjeshëm në sytë dhe shikimin e astronautëve gjatë misioneve 6 deri në 12 mujore në bordin e Stacionit Ndërkombëtar të Hapësirës (ISS).
Të udhëhequr nga okulisti i Universitetit të Montrealit, Santiago Costantino, studiuesit zbuluan se 70% e astronautëve përjetojnë sindromën neuro-okulare të lidhur me fluturimet hapësinore (SANS). Kjo gjendje përfshin ndryshime biomekanike në sy, të tilla si rigiditet të reduktuar të okular (33%), ulje e presionit intraokular (11%) dhe amplitudë më e ulët e pulsit okular (25%), shoqëruar me simptoma si edema e nervit optik apo ndryshimet e retinës.
Studimi analizoi të dhënat nga 13 astronautë, mesatarisht 48 vjeç, nga agjencitë ndërkombëtare hapësinore. Studiuesit matën rigiditetin okular, presionin intraokular dhe amplitudën e pulsit okular duke përdorur teknika të avancuara të imazhit dhe tonometrisë. Ata zbuluan se mikrograviteti ndryshon qarkullimin e gjakut, duke rritur qarkullimin e gjakut në kokë dhe duke ngadalësuar qarkullimin venoz në sy.
Kjo çon në zgjerimin koroidal, i cili mund të zgjasë sklerën (shtresën e jashtme të syrit), duke shkaktuar ndryshime të qëndrueshme biomekanike. Ndërsa simptomat e shumicës së astronautëve zgjidhen pas kthimit në Tokë – shpesh korrigjohen me syze – shqetësimet mbeten për misione më të gjata, si ato në Mars, ku efektet e ekspozimit të zgjatur të mikrogravitetit në shëndetin e syve janë të panjohura.
Studiuesit supozojnë se pulsimet e gjakut nën mikrogravitetin mund të shkaktojnë një rimodelim të konsiderueshëm të indeve. Gjetjet mund të ndihmojnë në parashikimin dhe zbutjen e SANS duke identifikuar astronautët në rrezik përpara misioneve me kohëzgjatje të gjatë. Studime të mëtejshme, duke përdorur të dhëna shtesë nga NASA, nevojiten për të zhvilluar masa parandaluese dhe për të kuptuar më mirë efektet afatgjata të mikrogravitetit në shikim.
